اگر در نظر بگیریم که فردی عاشق کوهنوردی باشد
و بخواهد به کوهی فرضی صعود کند که آنطرف قله اش دره باشد!
و مثل روز برایش روشن باشد که موقع سقوط مخش بر روی زمین پخش خواهد شد!
اما آنچنان عاشق کوه و مسیرِ رسیدن به قله باشد!
که در همان ابتدایِ مسیر، با خود سنگ هایش را وا بکند و بگوید اشکالی ندارد و در نهایت خواهم پرید و بعیارتی سقوط را بپذیرد!
پس وقتی به قله رسید حق ندارد که بلرزد و از سقوط خود شکایت کند! حق ندارد بغض کند!
فقط باید بپرد
بپرد
بپرد
بپرد.
+ پریدم.
درباره این سایت